LIVE SCORES

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Ο αυτοεκθρονισμένος Βασιλιάς





Με αφορμή το ακόμη ένα αγωνιστικό unfair του Λιούις Χάμιλτον στην πίστα της Βαλένθια, το exedrasports.gr αναλύει γιατί ενώ ο Βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής του 2008 θα μπορούσε να ήταν ο πιο συμπαθής οδηγός του γκριντ, έχει «καταφέρει» να τον αποδοκιμάζουν για τη συμπεριφορά του.

Την ώρα που τακτοποιούσα τα ψηφιακά μου αρχεία, έπεσε στα χέρια μου ένα DVD με τον αγώνα της Πορτογαλίας (Μoto GP) του 2006. Ισως του πιο συναρπαστικού τα τελευταία χρόνια στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Κάθησα και τον απόλαυσα ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος. Ετσι, είδα ξανά πως με τη συμπλήρωση του τελευταίου γύρου, ο Τόνι Ελίας προσπέρασε στην ίδια στροφή δύο παγκόσμιους πρωταθλητές. Τον Βαλεντίνο Ρόσι και τον Κένι Ρόμπερντς Τζούνιορ. Τότε ήταν που διαπίστωσα με θλίψη, ότι κάτι παρόμοιο δύσκολα θα δούμε στη Formula 1. Κι’ όμως, υπάρχει κάποιος για τον οποίο πιστεύω ότι μπορεί να τα καταφέρει. Και αυτός δεν είναι από τον Λιούις Χάμιλτον! Αντε και ο Σεμπάστιαν Φέτελ όταν είναι στα high του…

Ομως, αυτό το παιδί (γιατί περί τέτοιου πρόκειται) έχει έναν τρόπο να μας κάνει να ασχολούμαστε με το τι θα βρει για να μας σπάσει τα νεύρα και πως θα γίνει αντιπαθής, παρά με το τι καταφέρνει εντός πίστας. Δεν λέω, ταλέντο και αυτό, αλλά είναι κρίμα να υπερισχύει του οδηγικού. Γιατί στην ιστορία της Formula 1, οι οδηγοί που θεωρούνται καλύτεροι κάποιων άλλων δεν κρίνονται από τους πόσους τίτλους κέρδισαν. Αλλά για το θέαμα που έδωσαν στον κόσμο και με ποιόν τρόπο συμπεριφέρονταν εντός και εκτός των σιρκουί. Το παράδειγμα είναι κλασικό. Αλέν Προστ και Αϊρτον Σένα. Τέσσερις παγκόσμιους τίτλους ο ένας, τρεις ο άλλος. Κι’ όμως, οι 99 στους 100 που θα ρωτήσεις θα απαντήσουν ότι ο Βραζιλιάνος δε συγκρίνεται με το Γάλλο. Βέβαια, έφυγε από τη ζωή μόλις στα 30 και πιθανότατα θα κέρδιζε περισσότερα πρωταθλήματα, αλλά αυτά είναι υποθετικά…

Στην πραγματικότητα, αυτό που μένει είναι τι αίσθηση αφήνεις στον κόσμο. Και αυτό που αφήνει ο Χάμιλτον είναι μια γλυκόπικρη γεύση. Τα ψέματα του πέρσι στην Αυστραλία, οι τρελοί πανηγυρισμοί για τη νίκη του στην Ουγγαρία την ώρα που ο Φελίπε Μάσα βρισκόταν στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, οι κατηγορίες προς την ομάδα, η οποία τον έκανε Νο 1 επειδή «στράβωσε» η στρατηγική (ξανά) στην Αδελαΐδα, και τώρα η προσπέραση στο αυτοκίνητο ασφαλείας στη Βαλένθια -που τον έφερε δεύτερο στην κατάταξη- αμαυρώνουν την εικόνα ενός καταπληκτικού οδηγού. Και θα συνεχίσουν να το κλάνουν, εάν συνεχίσει με αυτόν το ρυθμό. Πραγματικά, εδώ και αρκετό καιρό ψάχνω κάτι με το οποίο θα τον αποθεώσω, γιατί αγωνιστικά του αξίζει. Ομως, η ευκαιρία δεν δόθηκε ακόμη. Ελπίζω να γίνει σύντομα…

ΥΓ. Πάντως, το τελευταίο περιστατικό δεν θέτει ερωτηματικά μόνο για τη συμπεριφορά του Βρετανού, η οποία ούτως ή άλλος ήταν αντιαθλητική, αλλά και για τους κανονισμούς στη διάρκεια της παρουσίας του αυτοκινήτου ασφαλείας. Δύο μόνο ημέρες μάλιστα, μετά την αλλαγή που ψηφίστηκε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Μηχανοκίνητου Αθλητισμού. Γεγονός για το οποίο έκανε λόγο στις δηλώσεις του μετά του ευρωπαϊκού Γκραν Πρι και ο Μίκαελ Σουμάχερ. Δεύτερη φορά εφέτος, μετά το Μονακό. Τουλάχιστον κάτι θα κερδίσει το σπορ από την επιστροφή του Γερμανού, παρά την κακή του σεζόν σε αγωνιστικό επίπεδο!