Οι τρεις δρόμοι του ΠΑΟ

Είθισται στις αρχές κάθε νέας χρονιάς να υπάρχει αισιοδοξία. Θετική αύρα και πίστη στην πλειονότητα του κόσμου ότι, παρά τις αντιξοότητες που δεδομένα θα προκύψουν, οι λύσεις που θα επιλεχθούν-προβάλλουν θα λειτουργήσουν «θεραπευτικά» ή ακόμα και ευεργετικά στα προβλήματα.

Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, εντούτοις, κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη μοιάζει απλώς και μόνο με ευχολόγια. Η ευχή «καλή χρονιά» δεν συνάδει με τα «πράσινα» δεδομένα και το 2011 προβλέπεται μαύρο και άραχλο, δίχως την παραμικρή προοπτική και με τους τρεις δρόμους να οδηγούν στον έναν και μοναδικό (αδιέξοδο): αυτόν του ΔΝΤ.

Των περικοπών των συμβολαίων, των πωλήσεων σημαντικών περιουσιακών στοιχείων της ομάδας, της σφιχτής οικονομικής πολιτικής, του (γενικότερου) περιορισμού των δαπανών, των μεταγραφών χαμηλού κόστους, της προώθησης παικτών από την ακαδημία κλπ. Και όλα αυτά θα πρέπει να ξεκινήσουν να προγραμματίζονται από τώρα προκειμένου να υπάρχει ένα «βιώσιμο» πλάνο που θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται από το προσεχές καλοκαίρι εν όψει της επόμενης χρονιάς.

Τα... μεγαλεία της πολυμετοχικότητας, με το χρήμα που έρεε άφθονο τα πρώτα χρόνια, σφραγίζονται προς το παρόν στο μπαούλο, δίχως να γνωρίζει ουδείς το χρόνο και τον τρόπο που θα επιστρέψουν στην επιφάνεια. Πώς λοιπόν και από πού μπορεί κανείς να αντλήσει αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον του Παναθηναϊκού;

Τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει και οι δρόμοι είναι τρεις:

Α) Ο πρώτος έχει να κάνει με την εμφάνιση επενδυτή, ισχυρού οικονομικά ασφαλώς, που θα είναι διατεθειμένος να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του Παναθηναϊκού και φυσικά να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος από το έλλειμμα της επόμενης χρονιάς. Ητοι, περί τα 25 εκατ. ευρώ -όπως είναι τώρα τα δεδομένα- δίχως να υπολογίζονται τυχόν δαπάνες για ενίσχυση (μεταγραφές) της ομάδας.

Περίπου ό,τι συνέβη δηλαδή στον Ολυμπιακό το περασμένο καλοκαίρι. Για να μην μπερδεύεται ο κόσμος πρέπει επίσης να υπογραμμίσουμε ότι τα 18 εκατ. ευρώ που τόνισε ο Νικόλας Πατέρας ότι υπάρχουν στα ταμεία της ΠΑΕ ασφαλώς και υφίστανται, με την ειδοποιό διαφορά ότι αφορούν τις τρέχουσες υποχρεώσεις της ομάδας μέχρι το καλοκαίρι, δίχως να υπολογίζεται ούτε ευρώ για πιθανή μεταγραφή τον Γενάρη.

Β) Ο δεύτερος έχει να κάνει με την ενδεχόμενη επαναδραστηριοποίηση κάποιου/ων εκ των ήδη υπαρχόντων μετόχων. Κατ’ αρχάς της οικογένειας Βαρδινογιάννη που αυτή τη στιγμή κατέχει την πλειονότητα των μετοχών, αλλά έχει ξεκαθαρίσει πολλάκις την αμετάκλητη απόφασή της να πέσει στο 30%. Και κατόπιν της οικογένειας Γιαννακόπουλου, του Βγενόπουλου, του Πατέρα, του Πολέμη κοκ.

Ουδείς εξ αυτών, ωστόσο, παρουσιάζεται διατεθειμένος να βγει μπροστά -και αυτό είναι πασιφανές πλέον- πιθανότατα εξαιτίας (και) της οικονομικής κρίσης που ?αναλογικά- έχει επηρεάσει τους πάντες, ακόμα και (αρκετούς από) τους λαϊκά λεγόμενους ως «φραγκάτους».

Γ) Ο τρίτος δρόμος είναι αυτός του «ΔΝΤ» που, έτσι όπως είναι τώρα τα δεδομένα, φαντάζει ως μονόδρομος! Να αναλάβει κάποιος μέτοχος (Πολέμης ή άλλος) δηλαδή την προεδρία και (δίκην... υπουργού οικονομικών) να ασχοληθεί με το «νοικοκύρεμα» όλων των δαπανών, να καταρτίσει πλάνο προσαρμογής στα νέα δεδομένα της πολυμετοχικής εποχής και με την αμέριστη συμπαράσταση των λοιπών μετόχων να εξηγήσει στον κόσμο πώς έχουν τα πράγματα και να προσπαθήσει για τη μικρότερη δυνατή αγωνιστική «ζημιά».

Προκειμένου, με τις κατάλληλες δυνατές επιλογές και παρά τον τεράστιο βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος, να διατηρήσει την ομάδα ανταγωνιστική σε επίπεδο πρωταθλητισμού, μειώνοντας ταυτόχρονα σε μεγάλο βαθμό τα έξοδά της (περικοπές συμβολαίων, πωλήσεις, μεταγραφές νεαρής ηλικίας και χαμηλού κόστους, προώθηση παικτών από την ακαδημία κλπ).

Οποιος δρόμος κι αν ακολουθηθεί το σίγουρο είναι ότι το 2011 αποτελεί μία από τις πιο κρίσιμες χρονιές στη νεότερη ιστορία του συλλόγου...