Ένας σουρεαλιστικός πίνακας

Ένα επιφώνημα βαθιάς ανακούφισης μου έφυγε με το που μηδενίστηκε το χρονόμετρο στο «Ankara Spor Salonu» και είδα ν’ αποτυπώνεται στο ταμπλό το 80-83, που σφράγισε τη δεύτερη νίκη της εθνικής και τη βάζει πλέον στην κανονική ροή του Μουντομπάσκετ !
Ναι, όσο υπερβολική κι αν ακούγεται αυτή η άποψη, την υπερθεματίζω με την έννοια ότι για την ελληνική ομάδα τώρα αρχίζει το Τουρνουά. Τώρα που έμεινε ζωντανή στα (θεωρητικώς απροσδόκητα) θρίλερ με την Κίνα και το Πουέρτο Ρίκο επιστρέφουν στη δράση ο Σχορτσανίτης και ο Φώτσης,

τώρα που εκπαιδεύθηκε για τα καλά στο παιχνίδι εναντίον της... δαιμονοποιημένης ζώνης των αντιπάλων της, τώρα που ετοιμάζεται για την αυριανή D-Day με τους Τούρκους.

Τώρα δηλαδή, που αφού έσωσε την παρτίδα, παίζει τα ρέστα της για να την κερδίσει κιόλας, να βγει πρώτη στον Γ’ όμιλο και να ατενίσει τον ορίζοντα της με περισσότερη αισιοδοξία και με λιγότερη αμφιβολία για την ικανότητα της. Το επισημαίνω αυτό, διότι με όλα όσα (στραβά κι ανάποδα, πλην ανώδυνα στον τελικό λογαριασμό) συνέβησαν χθες και σήμερα, η υπόθεση διαμονοποιήθηκε, λες και κάποιες αόρατες δυνάμεις μας έχουν ματιάσει!

Στα σοβαρά τώρα, (και σε σχέση με τις εμφανίσεις στα φιλικά ματς, αλλά και τις αντικειμενικές δυνατότητες της ομάδας) η εικόνα που εξέπεμψε στα πρώτα δυο ματς έμοιαζε με έναν κακοφτιαγμένο ζωγραφικό πίνακα, όπου ο καλλιτέχνης μπέρδεψε τις μπογιές και το έργο βγήκε σουρεαλιστικό της κακιάς ώρας.